Docierałem powoli do Mitsu. Z daleka widać było, że ten kraj jest po prostu mekką hazardu. Po drodze już mijałem wielu pośledniego rodzaju krupierów, którzy dzięki swoim znaczonym talią kart zdobywali pieniądze na życie. Na moje szczęście nie mogli mnie dojrzeć dzięki cudownej niewidzialnej bańce w jakiej się znajdowałem. Pozwalała mi ona dostrzec różne sztuczki tych oszustów kiedy Ci okradali kolejnego naiwniaka. Zapamiętywałem wszystkie szczegóły, ponieważ też miałem zamiar pograć sobie w karty ale w przeciwieństwie do tych na dole ja miałem zamiar wrócić z pełną sakiewką.
Budynki wioski stawały się coraz wyraźniejsze, nie chcąc nikogo straszyć wylądowałem w pobliskich krzakach a następnie zdjąwszy ochraniacz Kiri ruszyłem raźno drogą. Pakunek na moich plecach upodabniał mnie do zwykłego kupca co jak miałem nadzieję przyda mi się w miasteczku.
Po paru godzinach marszu znalazłem się w końcu na miejscu. Dziesiątki ludzi różnych profesji przemieszczały się w obie strony bramy nie pozwalając ani na chwilę odpocząć pilnującym jej ludziom. Jako, że nie byłem nuukeninem ani żadnym ściganym przez prawo osobnikiem bez przeszkód wpuszczono mnie do wioski. Moje kroki skierowałem w poszukiwaniu karczmy w której mógłbym wynająć pokój.

Leciałeś w niewidzialnej bańce, to był niezwykły środek transportu... Nikt Cię nie widział, nogi nie bolały, wszystko cacy. Takie położenie pozwalało Ci także obserwować ludzi. Tych gorszych i tych lepszych. W końcu dotarłeś do wioski, wyglądałeś, jak zwykły kupiec. - Eh, człowieku. Dzisiaj masz szczęście, mam już was dosyć. Idź kup to co masz kupić, sprzedaj to co masz sprzedać, nie sprawdzam Cię, nie mam na to siły. Tego dowiedziałeś się przed bramą, pofarciło Ci się raz, ale to był ewidentny koniec twojego szczęścia. Nigdzie nie mogłeś znaleźć karczmy, same kasyna, banki, wszyscy reklamowali świetne pożyczki, nęcili ludzi fortuną... Przechodziłeś przez miasto, widziałeś, jak jedni wychodzili z budynków w euforii szczęściu, a drudzy na czworaka, niemal pełzli zapłakani, krzycząc, że stracili wszystko. Naprawdę wyróżniające się miejsce. W końcu jednak się udało... Oto była przed tobą karczma, o jakże pasującej nazwie "pod miodowym dzbanem". Z zewnątrz wyglądało to wszystko bardzo przyzwoicie, okna, które nadawały klimatu, dachówki rodem ze średniowiecza, aczkolwiek bardzo porządne i odnowione. Unosił się stamtąd przyjemny zapach, który przywlókł ślinę na twój język, aczkolwiek nigdy nie czułeś takich zapachów, co to za jedzenie?

Podróż przez miasto nie podobała mi się. Myślałem, że skoro miasto jest nastawione na turystykę to na każdym rogu będzie jakaś gospoda. Jednak nic bardziej mylnego. Tutejsi mieszkańcy woleli założyć kasyna oraz bary w których zostawiano zdecydowanie więcej gotówki niż w tradycyjnych tawernach. Z drugiej strony jednak zysk uzyskiwany z Tawern był stabilny w przeciwieństwie do tych dwóch pozostałych źródeł zysku. Roztrząsając w głowie takie zależności finansowe zupełnie przez przypadek natknąłem się na jeden z przybytków "stabilnego zysku". Uśmiech na mojej twarzy był jak najbardziej prawdziwy. Oprócz tego, że karczma wyglądała na porządną to w dodatku unosił się z stamtąd nieziemski zapach. Sam nie wiedziałem od jak dawna nie miałem w ustach czegoś porządnego. Mój brzuszek od razu zareagował na te cudowne aromaty. Głośne burknięcie oznajmiło zarówno mi jak i całemu światu, że jestem przeraźliwie głodny. Poprawiwszy worek z dobytkiem wszedłem do środka.

Gdy już znalazłem się wewnątrz nie rozglądałem się szczególnie tylko od razu podszedłem do szynku by złożyć zamówienie. -Uszanowanie! Niech gości będzie w bród w twych progach, a wino żeby szybko dojrzewało. Czy znajdzie się pokój i strawa dla strudzonego wędrowca? Grzecznie przywitałem się i złożyłem zamówienie osobie krzątającej się za barem. Miałem szczerą nadzieję, że zostało jeszcze tyle jedzenia abym mógł się posilić.

- Witam. Barman wyglądał typowo, grubszy, przepasany jakąś skórzaną kurtką, klimat był tu naprawdę świetny. - Wszystkie tańsze pokoje są już zajęte na najbliższe tygodnie, zresztą... Te droższe też. Na górze jest jeden wolny pokój, aczkolwiek jest drogi. Karczmarz wręczył jakąś kartkę gościowi, który wyglądał, jak kucharz. - Schabowy w miodzie zaraz będzie gotowy. Chyba, że życzy pan sobie coś jeszcze. Co do pokoju to jego wynajęcie kosztuje 270 rou od tygodnia, plus wszystkie dodatkowe zachcianki są płatne, decyduje się pan? Spojrzał na Ciebie, wycierając szmatką jeden z kieliszków.

Uchyliwszy połę mego płaszcza skinąłem głową w uśmiechu pokazując rząd równych białych zębów. -Cena bardzo dobra jak na przybytek na takim poziomie lecz jak to my artyści zawsze staramy się obniżyć koszta. Jestem cyrkowcem specjalizującym się w puszczaniu baniek. Nie jest to zbyt popularne wśród trup aktorskich dzięki czemu na pewno do twojej karczmy zawitało by wielu dodatkowych gości. Jak sam wiesz wszyscy zyskują w ten sposób ja otrzymując kolejki od rozradowanych widzów a Ty panie dodatkowe zyski ze sprzedanych trunków. Aby pokazać o co chodzi wyciągnąłem mój przyrząd do tworzenia baniek a następnie stworzywszy kilka wielobarwnych sztuk nakazałem im aby wykonały w powietrzu wirujący taniec. Światło świec odbijane w latających bańkach wyzwalało jeszcze jeden efekt-tajemniczość. -No to jak by było co powiesz na takie porozumienie? Miałem nadzieję, że dzięki temu nie dość, że uda mi się zjechać trochę z ceny a ponadto dzięki robieniu za nieszkodliwego artystę uda mi się podchwycić kilka co ciekawszych plotek. Miałem przed sobą zadanie a do tego niezbędne mi były wszelkie informacje.

Mężczyzna zaśmiał się, kiedy pokazałeś mu swoje sztuczki. - To naprawdę bardzo ciekawa umiejętność, cyrkowcu. Nie musiałeś go przekonywać do tego, że byłeś cyrkowcem, szybko to przyjął i nawet nie pytał, czy na pewno. - Niech Ci będzie. Każdego wieczoru będziesz to pokazywał przez pół godziny, dobra? Wtedy cena za wynajem pokoju, o ile to się przyjmie spadnie do 150 rou, na razie płacisz 270. Tobie pozostawała nadzieja na to, że twoje sztuczki chwycą i dostaniesz z powrotem ponad 100 rou.

-Widzę, że jesteś tak rozsądny na jakiego wyglądasz. Przyjmuję twoją ofertę a tutaj masz opłatę za pierwszy tydzień. Prawdopodobnie zostanę tutaj trochę dłużej, ponieważ planuję nieco się tutaj dorobić więc liczę, że dobrze nam się będzie współpracowało. Wyciągnąłem dłoń by tym symbolicznym uściśnięciem zawrzeć naszą umowę a następnie po otrzymaniu klucza rozłożyłem się wygodnie na ławie mniej więcej w centrum całego przybytku. Gdy już siedziałem w sposób dzięki któremu moje plecy oraz obolałe nogi mogły najlepiej wypoczywać chwyciłem moją lufkę a następnie zacząłem pierwszy pokaz. Powoli wytwarzałem różnej wielkości bańki począwszy od malutkich wielkości piłki do pingponga kończąc na dużych jak zaciśnięta pięść dorosłego człowieka. Każda gotowa unosiła się pod sufit by tam zaczekać na moją gotowość. Po kilku minutach takiej zabawy, bo tym dla mnie było wytwarzanie baniek odłożyłem Misaki- moją rurkę i rozpocząłem widowisko. Z początku bańki krążyły nad moja głową odbijając płomienie świec w taki sposób by błyski zwróciły uwagę jak największej ilości gości. Gdy uznałem, że publiczność a raczej odwiedzający karczmę turyści zwrócili uwagę na moją zabawę rozpocząłem właściwą część. Tworząc wiele malutkich tornad rysowałem w powietrzu wiele kształtów począwszy od piesków po wielkie gwiazdy a kończąc na postaciach walczących ze sobą. Rozkręcałem się coraz bardziej kiedy moje zapędy zostały zatrzymane przez talerz wyśmienitego jadła. Pozwoliłem opaść banieczkom, które otuliły mnie niczym płaszcz(paręnaście zostało przy suficie są wypełnione proszkiem oślepiającym) a ja zabrałem się do pałaszowania. Jedzenie było pyszne ale nie mogłem poprzestać tylko na tej jednej czynności dlatego starałem się przy okazji posłuchać o czym rozmawiają ludzie przy innych stołach.

- Będziesz miał szczęście, jeżeli czegoś się tutaj dorobisz. Rzekł właściciel karczmy, uścisnął twoją dłoń. Wrócił do swojej pracy, a Ty udałeś się na ławę, by dać sobie chwilę odpoczynku. Postanowiłeś zafundować gościom, bo trochę ich było, pierwszy pokaz. Ludzie od razu zwrócili uwagę na mieniące się wszelkimi kolorami bańki, kiedy zacząłeś wyprawiać swoje sztuczki usłyszałeś tylko grupowe "ah" zdziwienia, a kiedy skończyłeś do twoich uszu doszedł dźwięk aplauzu (to nie to samo co brawa, aplauz lepszy). Przerwałeś, kiedy położono Ci na stół jedzenie, zająłeś się nim, a poza tym nasłuchiwałeś o czym ciekawym rozmawiają ludzie. Jedyne co słyszałeś to teksty typu "przegrałem 1000 rou w kasynie" i tak dalej.

Odejmij sobie 150 rou, jeżeli tego nie zrobiłeś, oraz dopisz + 1 KKG

Wsłuchując się w rozmowy ludzi dało się słyszeć tylko jedno-płacz i zgrzytanie zębów. Wszyscy narzekali na krupierów i kasyna w których przegrali swoje majątki. Niejednokrotnie zdarzało mi się usłyszeć, że ktoś stracił prawdziwą fortunę czy też ktoś kogoś oszukał. Gdy skończyłem się pożywiać podniosłem się z krzesła a następnie ruszyłem do mojego nowego pokoju. Ciężki worek ze zdobyczami był już niewiarygodnie uciążliwy ale myśl, że ledwie kilkanaście stopni dzieli mnie od mojego pokoju, mojego wytchnienia dodawała mi niezbędnych sił.

Po dotarciu na miejsce i otworzeniu drzwi objawił mi się pokój za który zapłaciłem. Wyraz zdumienia odbił się na mojej twarzy, ponieważ słysząc "najdroższy pokój" z ust karczmarza myślałem, że po prostu chce ze mnie ściągnąć jak najwięcej kasy a tutaj okazało się, że faktycznie ta dwu-pokojowa izba była warta swojej ceny. W pierwszej izbie stał duży stół z kilkoma krzesłami a także narożnikowa kanapa. Nie była nowa ale moje wprawne oko cieśli dostrzegło dobre wykonanie owego mebla. Obszedłem pokój by zbadać czy w pierwszym pomieszczeniu nie ma żadnych ukrytych mechanizmów, skrytek, przejść, luźnych klapek w podłodze ani w suficie. Następnym krokiem było zbadanie następnego pomieszczenia. Tutaj było zwyczajne łóżko dwuosobowe a także kilka skrzyń i przestronna komoda. Tutaj też zbadałem wszystko co tylko możliwe nie pomijając mebli. Nie chciałem aby jakiś ciekawski człek podglądał, podsłuchiwał lub co gorsza okradł mnie. Miałem także cichą nadzieję, że poprzedni właściciel zostawił tutaj jakieś drobiazgi. Dlatego po zbadaniu ścian wypakowałem swoje rzeczy a następnie korzystając z moich umiejętności -cieśla lvl2 i spec pułapek lvl2 zacząłem szykować prezenciki dla odważnych chcących mnie oskubać. W jedynym oknie znajdującym się w pierwszym pomieszczeniu zamocowałem system który po otworzeniu okna od zewnątrz miał sprezentować kunaia osobie podkradającej się. Innym zabezpieczeniem było umieszczenie w skrzyniach baniek z kwasem w taki sposób by osoba, która by otworzyła takową straciła by życie na wskutek poparzeń dróg oddechowych lub po prostu stopienia ciała. Pracowałem łącznie kilka godzin mocując w pokoju kilkanaście różnych pułapek. Po zakończonej robocie ucieszony patrzyłem jak moje mechanizmy zabezpieczają praktycznie całe mieszkanie począwszy od drzwi skończywszy na łóżku. Po wykonanej robocie położyłem się spać.

Następnego dnia z samego rana kiedy to pierwsze promienie słoneczne wdarły się na nieboskłon zabrawszy kilka niezbędnych rzeczy zszedłem do głównej sali gdzie miałem nadzieję zdobyć jakiś posiłek oraz posłuchać rozmów ludzi.

Udało Ci się zamontować wszystkie swoje pułapki, rzeczywiście... Cieśla i tworzenie pułapek to było coś niezwykłego. Zabezpieczyłeś swoje rzeczy i położyłeś się spać. Rano wstałeś i udałeś się na dół w celu zjedzenia czegoś. Miałeś do wyboru bułki z dżemem (czy co tam lubisz), lub inne rzeczy (czyli to, co chcesz, w granicach możliwości knajpowej). Ogólnie bardzo miło i przyjemnie, przy stołach siedzieli już ludzie, jednak czy dowiesz się czegoś ciekawego? To się okaże.

Z pełnym brzuchem myśli się o wiele lepiej ale pełny żołądek nie napełnia sakiewki, chyba, że posiada się też łeb na karku a to w moim przypadku było atutem. Zawoławszy posługaczkę, która odniosła moją miskę po mięsie postanowiłem zacząć zdobywać informacje. Szybko zorientowałem się kto jest największą gadułą w okolicy a także kto ma większe pojęcie o tej wiosce a następnie przystąpiłem do akcji. Zamówiwszy kufel miodu pitnego, który wnioskując z nazwy tej karczmy powinien znajdować się w asortymencie usiadłem w miejscu takim by owy gaduła mógł mnie zauważyć. Następnie tak jak poprzedniego wieczoru chwyciłem w dłoń swoją Menoly a następnie zacząłem tworzyć.
Bańki powstawały kolejno za drugą. Pośród tych zwyczajnych pojawiały się także te wypełniane proszkiem oślepiającym oraz kwasem. Przez wydarzenia niedaleko Kiri chciałem być przygotowany. Nadal pełen agresji nie chciałem dać się zaskoczyć. Można by nawet pokusić się na stwierdzenie, że stałem się chorobliwie ostrożny. Bańki rozleciały się po sali a te obronno-ofensywne podryfowały w stronę drzwi oraz okien. Tylko mniejsza ich cześć pozostała w centrum sali gdzie siedziałem ja i większość gości.
Po podjęciu tych działań defensywnych rozluźniłem się mogłem w końcu się zająć moją sztuką. Tego dnia bąbelki krążyły w ścisłych formacjach, długie szeregi baniek wędrowały i falowały pod sufitem tym razem rozświetlane światłem dnia. Nie przejmowałem się gdy któryś z gości rozproszył bańkę dotknięciem, ponieważ z rurką przy ustach cały czas powstawały nowe. Zabawa a zarazem widowisko trwało około godziny bo wtedy też wychyliłem do końca kufel a jak wszystkim wiadomo "artysta z pustym kuflem grać nie może". Bańki zwolniły do mrówczego tempa a ja postukałem o blat kuflem czekając aż ktoś postawi mi następny napitek. Miałem też nadzieję, że uda mi się zwrócić uwagę owego wygadanego mężczyzny przy stoliku obok.

Rzeczywiście byłeś chorobliwie ostrożny, jednak po tym co Cię spotkało to nie było się czemu dziwić. Po zjedzeniu rozpocząłeś swoje przedstawienie, które sprowadziło do karczmy kilka osób więcej, które zamówiły coś. Barman po prostu był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Następnego napitku nie było, ponieważ i tak kosztowałeś tego faceta dużo, jednak stukałeś tak i stukałeś, facet ze stolika obok kompletnie to olewał, aczkolwiek usłyszałeś dwie kobiety, które chichotały. Kobiety... No cóż, miały jakieś 17-18 lat. - Też o tym słyszałam. Powiedziała jedna. - Podobno uciekł do innego kraju ***** Nie usłyszałeś jaki kraj i kto uciekł...

Moje wysiłki nie zadziałały koleś nie zwracał nawet najmniejszej uwagi na moje starania, jednak teraz na moim celowniku pojawiły się nowe cele. Dwie dziewczyny, które ledwie wkraczały w dorosłość zawzięcie plotkowały o jakimś uciekinierze. Nie miały może one obycia w świecie którego potrzebowałem ale może słyszały jakieś ciekawe plotki. Zdecydowałem się podobnie jak poprzednim razem zwrócić uwagę dziewcząt. Moje bańki znowu poszły w ruch tylko że tym razem nie bawiłem się w długie ciągi bańkowe a jedynie tworzyłem kształty zwierząt spotkanych podczas moich podróży. Lwy, tygrysy, psy i wiele innych w szybkim tempie przewijały się nad stołami gości gospody. Głowa mnie zaczynała trochę boleć, ponieważ mój mózg pracował na pełnych obrotach. Musiałem w ciągu pięciu sekund wymyślić jakieś nowe zwierzę aby nie zaburzyć swojego przedstawienia a jak łatwo się domyślić po paru minutach ciągłych zmian zaczynało brakować już pomysłów. Kiedy te mi się skończyły stworzyłem kilka kółek z baniek, które powędrowały do gości. Dwie takie obręcze trafiły na szyje młodych dziewcząt tworząc piękne różnobarwne korale. Nie były one wytrzymałe ale wizualnie były nieskazitelne. Ich delikatność, kruchość a także refleksy świetlne zamknięte wewnątrz sprawiały wrażenie iście królewskich klejnotów. Kiedy tylko dziewczęta spostrzegą mój dar rozpraszam bańki, które maja rozpierzchnąć się na boki wędrując w moją stronę. Jeśli spojrzą w moją stronę uśmiecham się a następnie posyłam w ich stronę dwie róże z maleńkich banieczek. Następnie skinąwszy głową pytam; -Witam drogie panie pozwolicie, że postawię wam puchar miejscowego wina?. Chciałem by owy trunek rozwiązał im języki i pozwolił na tyle zmącić jasność umysłu by te zaczęły mówić głośniej a także by zaczęły mówić bardziej otwarcie nie ukrywając szczegółów.

A, zapomniałbym + 3 kkg

Dziewczyny rozmawiały, były lekko... Podpite, ale jeszcze wszystko rozumiały i zachowywały jasność umysłu. Obroże... To znaczy naszyjniki, chociaż nietrwałe bardzo się im spodobały. Dosiadłeś się do nich, a one spojrzały po sobie i zaśmiały się. - Ależ oczywiście. Stwierdziła jedna z nich, a druga zwróciła jej uwagę. - Rikku, Ty już dzisiaj nie pijesz. - Jak to nie pije? - Normalnie, alkoholiczko. Drażniły się między sobą, a Ty musiałeś kupić wino i chyba po raz kolejny zwrócić na siebie uwagę dziewczyn.

Po zaserwowaniu napitku dziewczynom i po tym jak się do nich dosiadłem tradycyjnie zacząłem rozmowę. -Widzę, że dobrze się bawicie. Jesteście tutejsze czy tak jak ja po prostu przyjechałyście się zabawić? Pytanie z pozoru niewinne ale kryło w sobie głębię. Moje plany wymagały pomocy tych akurat dwóch pięknych dziewczyn. Któż bowiem wyciąga lepiej informacje od podpitych staruchów jak nie piękna dziewczyna która wyraźnie takowego podrywa? Po otrzymaniu odpowiedzi podjąłem całkiem nowy wątek. -W sumie to szukam wspólników do pewnej pracy. Nie wymaga ona specjalnych zdolności a jedynie rozmawiania z innymi ludźmi. Z tego co się dowiedziałem po rozmowach z innymi klientami tego przybytku wiem, że mój plan musi się po prostu udać. Pytanie tylko czy chcecie zarobić kupę kasy. Liczyłem na to, że młode dziewczyny skuszą się możliwością zarobku. W sumie to one i tak nie zarobiły by nawet połowy tego co ja ale cóż takie są uroki współpracy z przypadkowo spotkanym gościem, który oferuje prace. Potrzebne mi były w sumie tylko do zdobycia paru informacji a także do tego aby zdobyć niezbędne wpływy w tym kraju.